öykü,annelik,hayat

21 nisan günü öykü ailemize katıldı.beklediğimizden 5 gün önce oldu ama iyi ki de öyle oldu:)
kontrole gittiğim gün hipoglisemi ve nst de çıkan şiddetli sancı teşhisiyle beni hastaneye yatırdılar.ama ben hiç sancı hissetmiyordum.daha yeni 2 çikolata yemiştim ama kan şekerim 56 çıkıyordu. deli gibi ağladım.bütün aileme haber verdim.doktorlar ağlama dese de ağlamak bana çok iyi geldi.rahatladım.

ameliyat sabah oldu .tabii heyacandan bütün gece uyumadım. sezeryan olacağımdan ameliyatta da uyuyamayacaktım.ameliyata girerken korku ve heyecanla beni uyutsanız mı acaba diye sordum.ama iyi ki de uyumamışım.

epidural spinal sezeryanla doğum yaptım.sezeryanla doğum yapacaklar varsa şiddetle tavsiye edilir.doğumdan sonra dikişlerin acısı dışında ağrı hissetmedim. ve en güzeli bebeğimi doğar doğmaz gördüm,ağlamasını duydum.o an hiç gözümün önünden gitmiyor.öyle tuhaf bir duygu ki.travmatik birşey aslında.aylarca beklediğin an geliyor,duyguların karmakarışık.

kızımı gördüğüm anda gözlerim doldu.el ve ayak parmaklarını saydım tam mı diye:)hemşire onu yıkarken onu inceledim.ağzı kocaman geldi ilk gördüğümde.kime benzemiş diye düşündüm:)meğer ağladığı içinmiş:(

ve bugün anne oluşumun 51.günü.bu 51 gün içinde neler yaşadım neler.Allah bana güzel kızımı verirken benden dedemi ve babanemi aldı.ne mutlu ki kızım 5 gün önce doğarak, dedesine kendini sevdirdi,kucağında uyudu;babanesine de resimden bile olsa kendini gösterdi.birer hafta arayla onları kaybetmek hem de lohusayken benim için oldukça kötü bir durumdu ama kızım bana güç verdi.ağladım,üzüldüm ama kızım için güçlü oldum.sanırım annelik tam da böyle birşey...

yanımda mışıl mışıl uyuyor.sağlıklı ve huzurlu.doğduğunda anne karnında fazlaca sıvı yuttuğundan biraz sıkıntısı oldu,bizi korkuttu.ama şimdi iyi ve sağlıklı.

vakit buldukça yine blogumda birşeyler paylaşacağım.özlemişim valla:)hepinize kucak dolusu sevgiler...