MÖ

MÖ=MinnoşÖykü

öykü'yü eve ilk getirdiğimizde Minnoş çok tedirgin oldu.korktu,tüylerini kabarttı.öykü'nün üstünden çıkan kıyafetleri koklattım.o da yavaş yavaş öykü'ye yaklaştı.kafasından kokladı.ilişkileri bununla sınırlı kaldı.kendi düzeninde yaşamaya devam etti.biz ona her zamankinden daha fazla ilgi gösterdik;oyunlar oynattık.bebeği koklamasını,kabullenmesini sağladık.kediler için koklamak çok önemli.bir de merakını dindirmek lazım.

doğum yaptığımda kendi evimizde kalmadığımız için belki de Öykü'nün bu evde kalacağını sandı giderken:) evimize geldiğimizde baktı ki bu ağlayan,eli kolu durmayan canlı hala bizimle;bu durumu kabullendi.dün ilk defa öykü'nün yatağının kenarına ağzını sürdü,kokusunu bıraktı.eskisi kadar korkmuyor artık.bebek ağladığında gözlerini kocaman açıp bakıyor merakla.arada bir kafasını,poposunu kokluyor ama asli görevi benim paketlediğim kirli bezleri gömmek:) onun dışında yine kendi bildiği hayatı.kendini daha çok sevdirmeye başladı sadece.bu da işimize geliyor doğrusu.öyle kucakta oturan,kendini çok sevdiren bir kedi değildir çünkü.istediği zaman sevdirir.

bunları niye yazdım?herkes birşey söylüyor çünkü.yok süt kokusunu alırmış üstüne yatarmış,ısırırmış,tırmıklarmış.yok böyle birşey.tabii ki dikkatli olmak lazım.ama huyunu bildiğiniz,sizi seven bir kedi böyle birşey yapmaz diye düşünüyorum.

asıl büyüdükçe öykü neler yapacak kimbilir minnoşa?